The magnificent Andersons (1919)

Booth Tarrington is zover ik weet de enige auteur die de Pulitzerprijs twee keer gewonnen heeft: in 1919 en in 1924. Van het eerste boek - The magnificent Ambersons - kan ik me dat voorstellen. Over het tweede boek heb ik me verbaasd. Alice Walker lijkt meer op een slecht keukenromannetje. Ik moet daarom niet vergeten de boeken in de tijd te plaatsen.
Na het sobere taalgebruik van Ernest Poole uit 1918 moest ik wennen aan de versierde zinnen van Booth Tarrington. Het kost me moeite om in het verhaal te komen, vooral omdat de hoofdpersonen irritante mensen zijn. Georgie Amberson is de laatste 'magnificent' one. Als negenjarige stuift hij op zijn witte ponny door de straten van het stadje waar zijn grootvader burgemeester is geweest. Uit de weg, hier komt een Amberson! Zijn moeder is van het type: mijn zoon doet dat niet. Geen wonder dat ik al meteen een hekel aan hem heb. Net zoals de schrijver zelf. Volgens Tarrington wacht iedereen op het moment dat boontje om zijn loontje komt, een uitspraak die in het begin in elk hoofdstuk terugkomt.

Wat dit boek fascinerend maakt, is de beschrijving van een veranderende wereld.  De automobiel is in opkomst en is een enorme stimulans voor de economie. Niet langer zijn het de landbezitters die rijkdom verwerven, maar industriëlen. Georgie weigert dit in de zien. Hij wil zijn, niet doen. Om die reden wil het meisje waar hij verliefd op is - Lucy - niet met hem trouwen. Haar vader is een voorbeeld van de nieuwe man, rijk wordend van een automobielfabriek terwijl Georgie koppig en arrogant rond blijft rijden met paard en wagen en niet weet dat hij al straatarm is.In zijn arrogantie voorkomt hij dat zijn moeder trouwt met met de vader van Lucy. Iets waar hij pas veel later spijt van krijgt.


Georgie wint iets van mijn sympathie terug als hij arm geworden besluit voor zijn tante te zorgen en een baan neemt, een goed betaalde, maar gevaarlijke baan. Hij sterft uiteindelijk door een automobiel ongeluk. Boontje komt eindelijk om zijn loontje, gedood door het apparaat waar hij een hekel aan had, een apparaat dat symbool staat voor de verandering.


Ik vond Booth Tarrington bij www.gutenberg.org. Ik las het op mijn hai-pad. Als je geen bezwaar hebt tegen Engels, is het een geweldig boek om te lezen.


(afbeelding met dank aan http://etext.lib.virginia.edu/images/modeng/public/TarMagn/TarMafro.jpg)