Mijn eerste stappen op Twitter vond ik doodeng. Opeens was ik er, niemand om te volgen, niemand die me volgt. Ik dwing mezelf om elke dag iets te melden, hoe klein ook. Reageren durf ik nauwelijks. Brrrr. Stel je voor dat iemand zich afvraagt wat ik hier doe? Als ik wat raars twitter, als ik opval?
Hetzelfde proces herhaalt zich als ik een LinkedIn account aanmaak. De paar mensen die ik voorzichtig een uitnodiging stuur, hebben elk al tientallen, soms meer dan 100 contacten. Kom ik pas kijken met mijn 5 of zo.
Typisch gedrag van een introverte bibliothecaris, denk ik dan maar. Maar wat als je nog moet beginnen? Als je wel wilt, maar niet durft?
Makkelijk. Neem een Google+ account. Iedereen begint pas, dus bijna niemand heeft 100 vrienden. Je kunt experimenteren, stunten, rare dingen posten, en niemand die het ziet. Je kunt stap voor stap je kennis en relaties opbouwen, en niemand die zich afvraagt waarom je nu pas begint. :)
Inmiddels is mijn netwerkgedrag wat volwassener geworden. Twitter is niet meer een verplichting, het is een manier om contacten te onderhouden, om mijn oor te luisteren te leggen. Twitter is de ruis van de wereld om me heen, in mijn geval mijn professionele wereld. Soms pik er iets uit, soms gooi ik er iets in, soms gaat het langs me. Het is dezelfde soort ruis die werken in een kantoortuin oplevert. Je hoort flarden, die samen een verhaal maken; een onmisbaar verhaal.
Begin nu. Voor het te laat is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten