Dressler: een Amerikaanse dromer (1997)

Zal het dan toch gebeuren dat er een boek bij is, waar ik niks aan vind? Op de cover wordt Steven Millhauser's Pulitzer Prize winnaar Martin Dressler: the tale of an American dreamer in één naam genoemd met Poe, Borges en Ayn Rand. Ik zie het niet. Maar misschien ben ik vandaag niet erg ontvankelijk voor poetisch taalgebruik.

Martin Dressler is een dromer, niet het soort dat in zijn stoel luchtkastelen bouwt, maar in het Amerika van voor de tweede wereldoorlog probeert zijn dromen te verwezenlijken. Als jonge knul begint hij met een sigarenstalletje in het hotel waar hij als picolo begonnen is. Hij droomt wat hij kan doen met een leegvallend wassenbeeldenmuseum en tovert het om in een lunchroom. Dan nog een lunchroom, en nog een. Tot hij de keten verkoopt om een hotel te bouwen. En een nog groter, en een nog groter. Tot hij uiteindelijk failliet gaat.

Het boek werkt niet voor mij. Als hij beschrijft hoe hij verloofd raakt met een meisje waar hij slechts zelden een woord mee gewisseld heeft - door haar zus de ring te geven - leg ik het boek geïrriteerd even weg. Tuurlijk, het speelt ergens lang geleden. Maar zelfs toen waren de mannen toch niet zo stom?

Gelukkig voor mij telt het boek maar 255 bladzijden, waarvan ik er een aantal - de bladzijden lange opsomming van extravaganties in het hotel - overgeslagen heb. Ik ben blij dat ik het uit heb.

Wat is er toch met hem, dat hij niet gewoon tevreden kon zijn? Moest hij dan altijd over vooruitgang dromen? En het kwam Martin voor dat, als hij alleen maar over wat anders zou dromen, iets groots, iets wat grootser was, iets wat zo groot was als de hele wereld, hij dan een poosje rust zou vinden. (p.212).

Is het daarmee een slecht boek? Waarschijnlijk niet. Het is met vaart geschreven, soms zelfs poëtisch. De beschrijving van het Cosmo hotel doet zelfs een beetje Escheriaans aan. Niet voor te stellen dat het ook daadwerkelijk gebouwd zou kunnen worden. De recenties die ik lees, geven aan dat ik waarschijnlijk de cloe gemist heb. Misschien lees ik het ooit nog wel eens opnieuw.

En Martin? Die doet aan het einde wat hij altijd gedaan heeft, hij droomt verder.  

For he had done as he liked, he had gone his own way, built his castle in the air. And if in the end he had dreamed the wrong dream, the dream that others didn't wish to enter, then that was the way of dreams, it was only to be expected, he had no desire to have dreamt otherwise. (citaat afkomstig uit een Amazon recentie). 

Ik vond het boek in Venray en Brunssum. Ik las de Nederlandse uitgave.

Afbeelding: zie hieronder

This image is of book cover(s), and the copyright for it is most likely owned either by the artist who created the cover(s) or thepublisher of the book(s). It is believed that the use of low-resolution images of book covers

• to illustrate an article discussing the book in question
• on the English-language Wikipedia, hosted on servers in the United States by the non-profit Wikimedia Foundation,

qualifies as fair use under United States copyright law. Other use of this image, on Wikipedia or elsewhere, might becopyright infringement. See Wikipedia:Non-free content for more information.