Jane Smiley: De wetten van het land (1992)

Het is volle maan als ik begin te lezen. Als ik het boek weer neerleg, is het licht.

De nacht doorlezen doe ik nog maar zelden. Maar het verhaal van Ginny en Rose, twee zussen uit een boerenfamilie, laat me niet los. Misschien is het wel omdat ik Ginny zo goed begrijp, als ze de relatie met haar zus uitlegt. Haar zus die de kinderen gekregen heeft waar Ginny naar verlangt. Maar dat is niet waar het verhaal om gaat.  Of misschien toch wel.
Ginny en Rose werken samen met hun echtgenoten en hun vader op de boerderij. 400 hectaren, en daar zijn ze trots op. Er is nog een zus, Caroline, maar die is ontsnapt en is advocaat. De boerderij is welvarend, de mensen tevreden. Tot aan de gebeurtenis die alles verandert.
De essentie van het boek wordt verwoord in een gesprek tussen de dominee en Ginny.

Hij zei: 'Het is beter als families samen zijn en samen werken.'
'Is dat een wet van Meden en Perzen?'
Hij zweeg om de families die hij kende de revue te laten passeren. [..] 'Het soort leven dat mensen in deze streek leven, wordt steeds zeldzamer. Drie generaties op één boerderij, die samenwerken, is iets om zuinig op te zijn.'

Als de dominee verder gaat met beschrijven van de ideale situatie, zoals het vroeger bij hem thuis was, vraagt Ginny onschuldig of die mensen nog steeds goed met elkaar overweg kunnen. En later hoeveel van hen al tien jaar niet meer met elkaar spreken. Dit gesprek is het keerpunt in het boek. De scheuren in de familie, in het welvarende boerenbedrijf, worden langzaam zichtbaar. Niet alleen voor de zussen, maar ook voor buitenstaanders. Het verval treedt in. Mensen gaan dood of vertrekken. Het bedrijf gaat verloren. Ginny blijft achter.

Het boek kent geen happy ending. Geen verzoening, geen voortzetting van de familie, geen voortzetting van het bedrijf.. En toch voelt Ginny de continuïteit van het leven in zich.

Je zou kunnen zeggen dat iedere verdwenen persoon me iets heeft nagelaten en dat ik mijn erfenis voel, als ik aan een van hen terugdenk.

 Het boek krijgt van mij 5 sterren. Het is één van die zeldzame boeken die ik aan iedereen kan aanbevelen.

Vindplaats
Ik vind het boek in de Wereld Liefde en leven van Bibliotheek Kerkrade. Het heeft een streekroman etiketje op de rug. Ik twijfel of het daar wel thuis hoort.
Ik las de Nederlandse uitgave.